De hoeveelheid CO2 in de atmosfeer moet omlaag. Geochemicus Olaf Schuiling stelt voor olivijn uit te strooien. CO2 is eigenlijk helemaal niet slecht.

Koolzuurgas is een natuurlijk onderdeel van de energiekringloop en de aarde voegt zelf jaarlijks zo’n 2,5 miljard ton CO2 toe aan de atmosfeer. Door verbranding van fossiele brandstoffen heeft de mensheid die jaarlijkse uitstoot met een factor tien verzwaard en is het evenwicht zoek. Om het koolstofdioxidegehalte weer in balans te brengen, wil de Nederlandse regering het CO2 van olieraffinaderijen en energiecentrales opvangen en onder de grond stoppen in oude, leeggepompte gasvelden. Carbon Capture and Storage (CCS) heet de methode. Tot in lengte van dagen moet het gas dan onder de grond blijven. Helemaal zonder risico’s is dat niet. CO2 is zwaarder dan zuurstof en als het zou ontsnappen blijft het als een deken boven de grond hangen, wat gevaar voor de volksgezondheid kan opleveren.

“Een fantasieloze en verkwistende methode”, noemt emeritus hoogleraar geochemie Olaf Schuiling die ondergrondse opslag. “Als het onze enige optie was, zou ik ook zeggen: dat moet dan maar. Maar we hebben een veel beter middel: olivijn.”

In plaats van de oplossing van het CO2-probleem te zoeken in nog meer technologie, zoals CCS beoogt, kunnen we volgens Schuiling veel beter de methode van de natuur afkijken. “Het bracht mij op de gedachte of we dat natuurlijke verweringsproces niet zouden kunnen versnellen om de instroom van CO2 in de atmosfeer te compenseren.”

Schuilings voorstel is om olivijngesteente te delven en en dat tot een fijn poeder te vermalen. Zo wordt het oppervlak vergroot en aangezien verwering plaatsvindt aan het grensvlak tussen het olivijn en het bodemwater, zorgt dat voor meer CO2-omzetting. Vervolgens wil hij het olivijnpoeder uitstrooien op de bodem, waar het met CO2-rijk (regen)water kan reageren. Het olivijn haalt de CO2 uit het water en dat water onttrekt op zijn beurt weer CO2 uit de lucht. “Ik doe gewoon de natuur na, die het al miljarden jaren zo doet.”

Tekst: Hidde Tangerman/Foto: Donald MacGowan

Bron: Archief Kijk